Even geen levensverhalen deze keer, maar boeken. Gerelateerd aan leven met angst en paniek, natuurlijk. Ik ben de laatste tijd druk aan het lezen geslagen en merk dat het me helpt bij het stukje ‘(h)erkennen van mezelf’. Het leek me daarom een goed idee om af en toe te bloggen over de boeken die ik lees.
Daarnaast is deze blogpost vooral ook een uitnodiging aan jou: aan welk boek (of andere informatiebron) heb jij veel gehad? Het lijkt me namelijk fijn om op deze blog een pagina te maken met een bonte verzameling van nuttige links, boeken, podcasts en andere informatiebronnen. Dus mail me vooral of laat een berichtje achter bij de comments.
Struisvogel
Ik ben altijd vrij open geweest over mijn eigen paniekstoornis. Maar, waar het gaat om angst en paniek van andere mensen, hield ik er toch vaak een soort struisvogeltactiek op na. Ik vond het te confronterend. En ik projecteerde alles op mezelf. Nu ik (noodgedwongen) opnieuw met mijn paniekstoornis aan de slag moet, helpt het me om te lezen hoe anderen met angst, paniek en aanverwante stoornissen omgaan. Dat begon met het boek Pil van Mike Boddé. (De titel van dit blog, Dansen met een Beer, is er zelfs op geïnspireerd.)
Pillendilemma
Ik slik dus antidepressiva, al mijn halve leven. En toch, eigenlijk vind ik mezelf maar een minkukel, enerzijds. Anderzijds geloof ik ergens toch ook in die ontzettend wankele je-mist-gewoon-wat-stofjeshypothese.
Toen ik daar met een bevriende psycholoog over sprak zei die: ‘Ik heb daar laatst een goed boek over gelezen: Pil van Mike Boddé. Na het lezen van dat boek dacht ik als psycholoog: Kut. Dat bestaat dus ook gewoon. Dat je als psycholoog denkt dat iedereen met therapie te genezen is. En dat er dus gewoon een groep mensen is, waarbij alleen pillen werken.’ Dat boek moest ik lezen. En dat deed ik. In twee avonden uit.
Haat-liefdeverhouding
Nou weet ik dat een depressie en een angststoornis niet hetzelfde zijn, maar toch komen ze vaak samen voor. En, ook het dilemma rond ‘pillen of geen pillen’ is identiek. Sterker nog, het gaat om exact dezelfde pillen. Waarvan er talloze zijn, waarvan we soms niet precies weten hoe ze werken, waarvan de bijwerkingen niet voor de poes zijn, waarvan afkicken ingewikkeld is en waarover de halve wereld een mening heeft. Pillen waar je niets anders dan een haat-liefdeverhouding mee kunt hebben. Precies dát dillema is de kern van het boek.
‘Voel je je nou meer jezelf zonder die pillen of met?’ Antwoord: geen idee. Ik voel me Mike Boddé die wil leven. Als de echte Mike Boddé degene zou zijn die de hele dag dood wil, dan ben ik liever de ‘onechte’ kopie van die man.
Tot slot is het boek één groot feest van herkenning voor iedereen wiens psyche zo nu en dan niet netjes in de pas loopt. Tenminste, ik herkende de vragen, de waanzin, de boosheid, het verdriet en het gevecht met jezelf.
Toch maar eruit. Ik wil niet. Toch doen. Stap, stap, stap naar de douche. Ik wil niet. Je moet! Douche aan. Herrie van druppels op de douchevloer. Ik wil niet, je moet. Met mijn hoofd in mijn handen onder de vallende druppels. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer, je moet.
Maar, het boek is zeker niet alleen maar tragiek. Helemaal niet zelfs. Want de zelfspot en relativering waarmee het boek geschreven is, maken het boek ontzettend leesbaar. Ik vloog erdoorheen. Ik moest vaak hardop lachen.
Lieve God, als je bestaat, laat me dan niet zo stikken, man! Lekkere God ben jij. Je diploma zeker bij een pak wasmiddel gekregen. Kutgod. Als je jezelf als model hebt gebruikt om mij te maken, dan ben je een flinke zak. Dat kan ik je wel zeggen. God is liefde? God is rot rot rot.
Volgende keer
Ik las nog meer boeken, luisterde nog een hilarische podcast, maar die bewaar ik voor volgende blogs. Ik verzamel alles wat ik vind en hoor in ieder geval op deze pagina.